Düşmüş Şiiri - Tolga İnan

Çok ağlamış,
Ellerine batan taşları üzerine sürüp dökmüş,
Bense onu, dizinden akan kana ağlayarak bakarken,
Ve elleri pek sıkıca dizini sıkarken gördüm.
Kıyafetinde bir kaç yırtık, toz ve toprak vardı
Kendi düştü kendi ağladı.
Yapamaz mıydım gidip bir el vermeyi,
Üstünü başını silip teselli etmeyi.
Denemedim.
Ağladı
Ağladı
Kolunun tersine burnunu ve gözlerini aynı anda siliverdi.
Bir çöktü, bir ağladı.
Ben, denemedim cebine bir kaç kuruş koyup mutlu etmeyi.
Kolunun tersine dünyayı sildi.
Güçlendi, ağlaması durdu.
Arkadaşının vurduğu top yakınından geçince,
Heyecan ve çocuklukla doğruldu.
Bense hala birşey denemedim.
Birşeye üzülürken, yanımdan geçip gidenleri göremedim.
Çocuk lakin tam çocuk.
Düştüğü yerden kalkmasını bildi.
Topunu oynadı evine gitti.
Bense hala dikildiğim kaldırımda duruyorum.
Çocuk mu daha güçlü?
Yoksa
Yaşlanmak mı?
Ve hala...
Sadece...
Soruyorum.