Düşmaz Kalkmaz Bir Allah Demiştim Sana Ben

Birileri geliyor, seviliyor ve bitiyor.
Kimi terk edersem edeyim hep sana dönülüyor.
Cümlelerimin uykusu kaçtı bu gece
Kalemimin uzu oldukça sivri ve sözcüklerim iğneli.
Okurken belki yakabilir gözbebeklerini.
Büyük bir depremden sonra
Gökdelen enkazından çıkmış gibiydi yüreğin,
Doktorlar; “yaşama ihtimali o’nda bir’i dediklerinde
Yaşama ihtimali bende biriymiş diyerek sarmalamıştım sev diye beni.
Senin yaralarını iyileştirmek için kalbime tentürdiyot damlatırken ben,
Kabuk bağlamayacak bir yara açıp da gittin sen.
Bu gece mürekkep sızan kalemler okşuyor ellerimi,
Kurşun kâğıdı tam on ikiden vuruyor.
Yüklemsiz bir cümle kadar anlamsız ve eksik kaldım.
Güneş daha güzel aydınlatsın diye karanlık düşleri,
Saçlarından sarılar çalmıştım ben.
Gözlerinin neresinden dönsem ‘yardı’
Ve sözlerin noktalarla sınırlanamayan bir zindandı.
Ne sorsalar şimdi bana hiç diyorum, ‘hiç’
‘hiçim’ içime sığmıyor bu gece…
Gittikten sonra neler değişti dersen eğer,
Sehpa da bıraktığın çay izleri hala duruyor.
Gitme dedim oysa ben sana,
Kokun duydu bunu, gözlerin kaldı, yaşanmışlıklar taht saldı kalbime
Ve adın cümlelerimin yüklemine yerleşti, gitmedi.
Seni özlemek şimdi,
Ölü bedenlere hayat sözleri fısıldamak gibi…
Sevmek şimdi seni,
Cellâdımı dansa davet etmek…
Sana dön demek şimdi,
Darağacında meyve yetişmesini beklemek…
Ne kadar şizofren bir kelime seni seviyorum
Hangi ütopyanın tanrıçasısın sen?
Kusura bakma sevgili içinde sen olan tüm cümlelere ateistim ben.
Yüzündeki maskeyi iyi taşıyamadın,
Bak nasılda süzülüp düştü yüzünden.
Gözlerimden aşağıya sarkma.
Düşmez kalkmaz bir Allah demiştim sana ben!