Güneş’in hiç açmadığı dar bir sokakta,
Yürüyordum yine tek başıma
Ne yaz vardı bu hiçliğin ortasında
Ne de kış görürdük hilalin beyazlığında.
Bir elimde tabancamı tutarken
Diğer elimle soğuk yastığımı kavrardım, gecenin zifiri karanlığında
Tıkırtı seslerinde açardım gözlerimi
Sanki kurşunlar yıldız gibi gelirdi bana
Eğer ki içinde bir his varsa yiğidim,
Bilki birazdan Rabbinin cennetine varacaksın
Eğer ki canın sızlarsa Türk’ün çığlığı
Bilki yaşayan her bir bireyin en şanslısı olacaksın
Sonra biri gelecek bunu sakın untuma!
Ya Münker Nekir meleklerini göreceksin başında,
Ya da gözü yaşlı anan, eşin, çocuğun olacak karşında
Sonra ilk nefesle tekrar başlayacak alın yazına
Kayıt Tarihi : 23.9.2018 19:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kavisli bir kuşak atan ebemkuşağının,
mordan başlayıp diğer renklerini
üstten seyrederek sevinmek,
muhabbete vesile sayıla dursun,
dünyanın dışına çıkabilen yegâne renktir aşk;
hastaydım adam akıllı,
ve uykusuz kalmıştım günlerdir,
solgun yüzünüzdense nûr saçılıyordu,
dudak uçlarınızla gülümseyebiliyorken,
hep olduğunuz gibiydiniz siz,
ne bir noksan nem bir fazla,
hüzün çehreliydiniz,
adımlarınızsa sürekli ahesteydi ve,
bu dünyanın ne yanında olduğu belirsiz,
ancak vatanı besbelliydiniz…,
ve gök girsin kızıl çıksın ki,
ay yıldız olur her yön teşrifinizle,
ömür ve nesil israfının harman yerinde,
yanık buğday suretinize düştüm,
dalından kopan bir iri çınar yaprağı gibi kupkuru…,
TÜM YORUMLAR (1)