Düşlerini Satan Adam Şiiri - Naime Özeren

Düşler Sokağı’nda garip giyimli bir adam
Bağdaş kurmuştu köşebaşına,
Düşlerini satıyordu.
İnsanlar oturup yanıbaşına;
Anlat diyorlardı, anlat bir daha.
Hayır diyordu adam,
Bir kişiye bir düş yeter, yok öyle fazla.

Bitince işi kalktı oradan,
Uzaklaştı ağır adımlarla.
Oyuncaklar, giysiler, yiyecekler ve ilaç aldı
Kazandığı paralarla.
Çıkıp Düşler Sokağı’ndan
Kayboldu hayal şehrin varoşlarında.
Düştüm peşine O’na görünmeden,
İzledim sessiz ve derinden.

Ev demeye bin şahit ister,
Bir çivi çeksen yüz tahta düşer,
Derme çatma bir baraka.
Durdu önünde adam, çaldı kapıyı üç defa,
Bu bir parolaydı aralarında galiba.
Yaşlı bir kadın açtı kapıyı,
Yüzü yorgun ve de solgunca.
Erzaklarla ilaçları verdi kadına,
Adam çıkardı ayakkabılarını;
Saklamaya çalıştı, olmadı, delikti çorapları…
Oyuncaklarla giysileri çocuğa uzattı.
Çocuk çok mutlu oldu O’nu görünce.
Güller açtı sanki hasta yüzünde.
Bu gece neler gördün düşünde?
Hadi anlat bana dedi sevinçle…

Adam kötüleri, çirkinleri yok edip
Hep iyileri, güzelleri anlattı.
Çocuk inandı, tatlı hülyalara daldı.
İyileşip kendini yataktan kalkmış sandı.
Hiç görmediği düşlerini anlatan adam
Hasta çocuğa umut aşıladı.
Ayrılırken bir öpücük kondurdu burnuna,
Çocuk gitme kal dediyse de kalmadı.
Çünkü yarın yine düşlerini satacak,
Başka çocuklara umut dağıtacaktı.

Evi barkı yoktu düş gezgininin,
Dönüp Düşler Sokağı’ndaki köşesine,
Kıvrıldı her zamanki yerine.
Bir güzel uyumalıyım dedi,
Uyanıkken düş görmek hangi babayiğidin haddine?
Güzel düşler görmeliyim eskisi gibi.
Yarın yine satıp düşlerimi,
Mutlu etmeliyim birilerini.

Soğuk acımasızdı düşler sokağında,
Sabah adamın düşlerini dinlemeye gelenler
Cansız bedenini buldular kaldırımlarda.
Sarınıp rengi kaçmış paltosuna,
Uyumaya çalışırken güç bela,
Donmuştu mutlu bir gülümseme,
Düşler Prensi’nin renksiz dudaklarında.