Düşler İklimi Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Ey Dağların yasaklı türküsü,
ciğerimin paslı sürgüsü
Sazın Telinde idam olmak da varmış
Hecelerin zinciri asılı boğazımda
Adın geçtikçe "ayaklarım boşluğa düşüyor
Ben elbette ölmem,
Ben elbette sevdamı, elvedana bırakmam

Sabahlar, kimvurduya giden gülüşlerimin zanlısı
Azar azar bitmişliğin düşler iklimi
İki mevsim gözlerinde gitti
İki mevsim kaldı "can evimde"
Sen gittiğinden beri bahçelerim kurudu
Hiçbir dalımda kalmadı sevmek adına bir çiçek
Bir can gitti benden kanlar boşanırcasına
Ben elbette ölmem
Ben elbette durmam buralarda

Cemre düştü mü suya , bir bakarsın bahar konar yüreğine
Bir bakarsın
Zaman oğul atar "hüsn-ü zanıma,"
Hiçbir ilaç derman olmaksızın acılarıma
Gün geçtikçe çıkmaza girer sevdalarım
Gün geçtikçe gözlerim "seğrir" özlemine
Ben elbette ölmem
Ben elbette yüreğimi kör kuyularına atmam

Seninle ne yaşadıysam
Bırak güzel bir anı olarak kalsın
"Anma" beni ulu orta heryerde
Gecelerine "hiçlik" mi düştü
Gülümse, durup durup ağlama
Ben değer miydim "ıslahsız" sevgine Mazhar olmayı
Körerten "ışıksızlığına" gücenir miydim
Ben elbette ölmem
Ben elbette dokunmam yaralarına

Bir sen vardın, şiirler gibi yarım kalan
sözün bittiği yer vardı ,
Sevdamız vardı yaramaz çocukları anımsatan,
birbirimizi kırar durdurduk hiç olmadık yere
Neden durgun nehir gibisin bana
Neden baharında bir çiçek yok
Düşler iklimi değişti, "soğudum dünyaya "
Soğudum insanlara
Ben elbette üşümezdim
Ben elbette düşmezdim bir damla yaş olarak gözlerine
Neylersin ki.! oldu bir kere...

Ey Dağların yasaklı şarkısı
Ey yangınların yürekte çıkış noktası
Düşler ikliminin sonsuz kraliçesi
Gözlerimde ölü kelebek uykusu var
Çıkmaz sokaklar "çıkmaz"! umuda
Özlemin kırkı çıktı, kırk yara açtı giderken
Çarkımız mutluluğa dönmedi hiç
Bir kuru tebessümüne dünyalar benim olurdu
Şimdi yoksun
Ben elbette ölmem
Ben elbette yaşıyorum da demem
Yaşamıyorum ki zaten
Ben elbette sana meftun
Ben elbette Sana amâde...
Bırak ma ellerimi bu defa, bırakma