Düşle Beni Kadınım Şiiri - Özgen Öz

Bir zamanlar, iki ruh birbirini görmeden önce hissetmişti. Ne bir buluşma, ne bir veda... Sadece içsel bir çağrıydı aralarındaki. Biri uzaklarda, göğün kızıllığına sığınmış bir adam, diğeri yeryüzünde, kalbinde baharı bekleyen bir kadındı. Adam, yaşamın yorgunluğunu omzunda taşırken, her akşamüstü gökyüzüne baktığında aynı hissi duyardı: bir yerlerde onu düşleyen bir kalp olmalıydı. Kadın ise, rüzgârın getirdiği kokuda, yağmurun bıraktığı serinlikte hep o sesi işitirdi; adını bilmediği ama varlığını tanıdığı birini... Zaman birbirine karıştığında, biri dağ başlarında yalnız kalmaya alışmıştı, diğeri şehir kalabalıklarında unutulmaya. Ama her ikisi de bir yerlerde, bir düşün içinde, birbirlerini arıyorlardı. Adam bir gün, rüyasında kadını gördü; gelincik tarlasında, kızıl bir akşamüstü... O an anladı ki, beklenilen şey kader değilmiş, ruhun diğer yarısının yankısıymış. İşte o rüyadan sonra yazıldı bu şiir. Bir kadına değil, bir ruha yazıldı. Henüz buluşmamış, ama yüzyıllardır birbirini bekleyen iki yarının hikâyesiydi bu. Adam biliyordu: Belki o kadın bu dünyada bir yerlerdeydi, belki de sadece bir düşte var oluyordu. Ama yine de yazdı: “Bekle beni, düşle beni kadınım…” Çünkü bazı sevgiler yaşanmak için değil, birbirini hatırlamak içindir. Ve o gün bugündür, her bahar geldiğinde, bir kadın dağ başına çıkıp gökyüzüne bakar, bir adam uzaklardan o rüzgârı hisseder. Ve ikisi de bilir: Beklenen yer, zamandan öte bir yerdedir. Orada yeniden doğacaklardır... Bir düşün tam ortasında.