Düşersin En Dibe Şiiri - Kasım Kobakçı

Zeminin, ayaklarının altından kaydığı kadar çaresizsin,
Duyduğun o fısıltı kadar soğuk..
Kanının çekildiği kadar, renksizsin bedende,
Dizlerinin büküldüğü kadar dayanıksız...
O anı yaşadığın kadar kimsesizsin,
Seni ürperten o haber kadar gerçek..
Ne önemi varsa artık kimliğinin,
Karşındakinin fark ettiği, bir gölgesin sadece..
Gördüklerini bir an sayma:
Gördüğün o an kadar, köksüzsün dünyada.
*
Ne kadar, direnirsen diren,
İçine düştüğün, boşluk kadardır yenilgin..
Nefesinin kesildiği kadar sessizsin,
Unutma, sustuğun her kelime kadar boğulacaksın,
Sakın geçti sanma, hiçbir şeyi.
*
İncinmeye başladığın kadar kırılgansın.
Ansızın çarpan, bir kapıdır zamanın sana vurduğu darbe,
Ve o darbeyi hissettiğin kadar, savunmasız birisin,
Eğer bir an, duraksayacaksan şayet,
Bırak zihnin, durduğu o an kadar boş kalsın.
*
Boğazına düğümlenen, hıçkırık kadar sıkışmışsın,
Ve o hıçkırığı, yutkunduğun kadar dilsizsin,
Aklına gelen, her ihtimal kadar karanlıksın,
Gözlerinin önündeki, perde kadar kör.
Kendini, bir hiç hissettiğin kadar yoksun,
Ve zayıf düştüğün kadar güçsüz.
Kendini unuttuğun kadar yabancısın..
*
İşte budur o an!
İşte budur, insanın dağılması, bunu anladığın kadar yıkılırsın,
Bunu unuttuğunda, damarlarındaki son titreme kadar donarsın,
Ve korkularına yenildiğin kadar, çabuk kaybedilirsin,
Bir bardak su, döküldüğü kadar dağınıktır,
Kuşun kanadı, kırıldığı kadar çaresiz,
Çocuğun korktuğu kadar, masumdur o an,
Ve her şeyi anladığın kadar ağırlaşırsın, bunu da anla,
Yalnızlığa itildiğin kadar yalnızsın...
*
Düşeceğini bildiğin kadar, düşersin en dibe,
Ve o dipte, kaldığın sürece nefessiz..
Avuçlarının terlediği kadar, ıslaktır korkun,
Midene vuran o sancı kadar derindir..
Unutma, o an ne kadar sürerse sürsün,
Senin izin verdiğin kadar gerçektir.