Düşer Şiiri - Bahattin Tonbul

Bilmez insan yerini, bir tüy gibi hafiftir
Yağmurun taneside, elbette yere düşer
Kar gibi zarif doku, yüreklerde tariftir
Kimi gül yaprağına, kimi çamura düşer

Ölüm hayatta büyük, yaşanacak yerdedir
Her insanı yaracak, bağlanacak yerdedir
Asıl kayıp olacak, dağlanacak gündedir
Kimi gül yaprağına, kimi çukura düşer

Sevdalarda duracak, bakılacak bir yüz ol
Gönülleri saracak, güzel olan bir söz ol
Hepsi bundan ibaret, yakılacak tek göz ol
Kimi gül yaprağına, kimi toprağa düşer

Birinci sevgi yeter, yürekleri o deşse
İkinci sevgi kutsal, acılara aşk düşse
Hayat bir cemre gibi, üçüncüsü son işse
Kimi gül yaprağına, kimi cimene düşer

Gören gözde karanlık, güneş doğsa yer bulmaz
Görmek istemeyende, açılan perde olmaz
Sözde ışık ne yapsın, ağlayan toprak olmaz
Kimi gül yaprağına, kimi çamura düşer

İnsan yağmur tanesi, fırtınalarda coşar
Yollar çıkmaz olsada, seven aşık hep koşar
Bulutlar ülkesinde, o yar dağları aşar
Kimi gül yaprağına, kimi çamura düşer
Bahattin Tonbul
20.2.2014