Düşenin Kaldıranı Olmaz

Uçsuz bucaksız köşelerde öylece terkedilmiş bir halde otururken aklıma; asla affetmeyeceğim yollar, hakkımı asla helal etmeyeceğim yıllar girerdi...

Bir çıkmaz sokağa takılıp kaldığımda, kendime yakınırdım, hatta az da olsa hırpalardım bedenimi. Gözlerimden dökülen yaşların bir anlamı olmadığı kadar, dilimden çıkacak tek kelimenin yükü de bir o kadar da hafif olurdu.

Çaresiz oluşum umurumda bile değildi artık. Çünkü canımdan geçmiştim...
Kendimden, hayallerimde, umitlerimden, yarınlardan, sevdalardan, benliğimden vazgeçmiştim. Ve tüm bunlara rağmen bir kere düştüm kaldıran olmadı.
Benimde beklentim kalmadı...