Düşeni Bilir Şiiri - Ozan Efe

yüreğinde koru dumanı tüte
yangına düşeni külünü bilir
burnun aldığına amanı öte
çıngına düşeni gülünü bilir

gülüşüne gülü açıncaya dek
ıtırlı kokusun saçıncaya dek
tanesine taşı kaçıncaya dek
angına düşeni sülünü bilir

yapayalnızlığı zorluğunadır
yapay anızlığı korluğunadır
dızlak dınızlığı çorluğunadır
sengine düşeni cülünü bilir

türküsünü çalar söylerdi yine
ürküsünü dalar dağlardı sine
sürk’üsünü alır bağlardı cine
hangine düşeni hülünü bilir

ekin orağa gel gidelim dağa
üzüm atlamaya gidelim bağa
aydın ovasına gidelim yağa
kangına düşeni tülünü bilir

örüklü kız sevdi evi doyunca
ağzınla mı gevdi evi koyunca
adam uslu devdi evi boyunca
cengine düşeni lülünü bilir

yerinde yelleri dünde eserdi
sesi soluğunu günde keserdi
iplik iğne verse önde küserdi
dengine düşeni pülünü bilir

ozan efem taşır yürek esini
yükseğinde beri aşır sesini
morsalı giyinmiş aklı fesini
bengine düşeni yülünü bilir
17072012denizli