Düşen Yaprağın Uzayan Gölgesi

I.
Bir yaprak düştü
Ağlayan sarı bir yaprak...
Yavaşça...
Usulca...
Sessizce...
sessizce ağlayan bir yaprak düştü
kırmızı toprağa.
Her bir zerresi üşüdü
usulca akan gözyaşıyla ıslanan toprağın.
Son kırmızılığa sarıyı çaldı yaprak
toprak ıslandı
toprak artık sarı.

Bir yaprak düştü,
toprak mutlu sarıyı canına katmaktan.
Bir yaprak düştü,
insan mutlu yürürken yaprağa basmaktan...
sarıyı yaşamaktan.

Bir yaprak düştü
Ben...
ben de mutluyum artık
gözümden süzülen ilk yaprağın
ağzıma verdiği tattan...

II.
Bir yaprak düştü
hissetmediniz...
göremediniz...
Hayır,
sizin gördüğünüz bir yaprağın gölgesiydi sadece
gözlerimden bir türlü akamayan bir yaprağın gölgesi...
Hayır...
sizin gördüğünüz sadece bir “an”dı...
o kadar kısaydı.
Gözlerim gördü yaprağı içindeyken,
hissetti,
ıslandı,
battı gözlerimin her bir zerresine yaprağın sarısı,
gözlerim yandı,
dayanamadı ağırlığına sarının gözlerim, yaprak
kaydı...
Sonra her bir zerresi hissetti yaprağı tenimin,
tenim yandı...

Bir yaprak düştü
Hissetmediniz...
Göremediniz...
Göremediniz beni...
Son kırmızılığını örttüm toprağın...
Düştüm gözlerimden
gölgem sarardı.

13 Aralık 2003