insanı ürküten bir kedere dönüşüyor yüzümüz. Biz ölümlü hayatlarda, ilmek ilmek örüyorken yanlışları
kader her seyin uzağında umutla bir sis bulutunu dağıtıyor.
Ayrık kapıların eşiklerinde asılı kara poşetlerin içine bırakılan umudun adı oluyor yaşamak…
Emanet duruyor üstümüzde.
Kayıp ülkelerden gelip içimize çöreklenen hüznün, nemli bulutlar gibi acımsı damaklara yapıştığı ve iyileştikçe mora çalan kanlar içinde bir dünya düşün.
Ve düşün ki adı umut .
Kayıt Tarihi : 27.11.2023 20:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!