Düş Geceleri Şiiri - Hakan Pomakoğlu

sevgilim yok
gecem buruk...
kış geceleri yalnız
kış geceleri soğuk...

sobam susmuştur
ellerim tutuk
dışarda öfke
dışarda nutuk:
bir ayazın sesi kulaklarımda
bir kapı gıcırtıları
saatim kuruk...

kapımı çalan rüzgardır
gövdem çotuk...
bir de sen yoksun ki
naçar hohlardım ellerimi
kanıma sen girerdin
soluk soluk...
neyleyim ki
fazla dayanamazdın sen de
bilirdim
seni çağırsam da imdada
Kaf Dağı’nın arkası...
gelmezdin
halbuki ben idam sehpasında
celladın baltası...
bilmezdin

bir bu keskin çelik parıltısı
çaresizliğim hatrımda bir de
gözlerinin ışıltısı
ve yüreğim uçuk...

oysa ben
iki elim kanda dahi olsa gelirdim.

ve geldim nitekim
yakası erimiş emektar parkamla
başkaldırıp geceye... tipiye... buza...
bir adım
bir adım daha
sonra bir adım daha...
aldırmazdım
sonunda kavuşmak vardı ya
ne kulak kesen fırtınalar
ne belde kar yıldırabilirdi gözümü
gözüm hasret... gözüm kara...
yürürdüm
tâ ki buz kese közümü...

takılır da bazen yıldızların peşine
dalardım
caddelerden sokaklara
sokaklardan çıkmazlara...
sızan en donuk parıltılar dahi kalp atışlarımda
beklerdim
tâ ki endamın seçile karaltılarda...

nihayet kırıp da nazını
görünüverirdin pencerelerden
şöyle bir el sallayıp öpücüklerinin peşinden
ama hasrettim
dut gibi... barut gibi...
yetmezdi... kesmezdi...
sense inadına kayboluverirdin birden
düş gibi... gülüş gibi...
küfrederdim:
Lanet olası düş geceleri

ne zaman ki hararetin sarardı ruhumu
kesilirdi ürperişlerim
kesilirdi takırtısı dişlerimin
kesilirdim...

sen gelirdin sonra
bahar gelirdi
can gelirdi...
hak etmiştim

yorgun argın bakardın gözlerime ilkin
dudakların titrerdi
dudakların ıslak...
soluksuz öperdim...

ve kapanırken perdeler birer birer
göçüp giderdim
mmm...

Samsun,1996