Düş... Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Ey aşkımın asil yapmacığı!
Suskun durma öyle,
Çekingen boynunun halkası olsun kollarım.
Nedendir söyle o arsızca kaçışların?
Sonu gelmeli artık,
Uzaktan da olsa uzanmalı ellerin
Zaman ötesinden ellerime…
Yolu yok bunun sonrası yok!
Önce sesin gelmeli,
En masumiyetinden sevgin...
Kurşun olsa da gözlerin, yüreğime değmeli.

Ne o korkuyor musun?
Hapsolmaktan yüreğime.
Ama her şey için çok geç şimdi.
Daha doğduğun gün mahkûmunum...
Ondandır masum bu halim.
Bilemezsin kolay değil!
Çelişkilerde yaşayıp, zamansız sevdaya düşmek...
Yinede üstüne düşsün istemem hüzünlerin gölgesi.
Nereye gidersen git bulurum seni,
Hangi yürekte taht kurarsan kur,
Orası benim sarayım...

Şunu bil ki iki gözüm seni kayıtsızca severim.
Ruhum serseri kuşların kanadında,
Yolun olur, gölgen olurum bilmediğin.
Duyamasam, görmesem de seni,
Sevgini ruhumun derinliklerinde saklar,
Keşfedilmemiş kıtalarda yaşarım.
El değmemiş ormanlarda dal dal.
Adını ağaçlara kazırım kim bilir?

Boş ver sen bunları iki gözüm.
Bildiğin gibi yine karışık düşlerdeyim.
Olmazların düşünü kuruyorum kendimce.
Ne nefes kadar yakınsın bana,
Ne de değmekte elime elin.
Bir yanım cennet, bir yanım cehennemin içinde,
Hangi yana düşerim belli değil...

Söyle yoksa çok mu garip gelir ölümüne bir sevgi?
Ve hala mutluluğu düşlemek deli deli,
İnsanın ölesiye sevmesi olası değil mi?
Yok, yok iki gözüm bu aşk bildiğin gibi değil,
İsterse seven hiç bilmemeli,
Varsın duymasın görmesin yürekteki ateşini…

Aşk bu, ağırlığınca büyümeli an be an…
Yeri geldiğinde bazen kutuplarda açan bir çiçek,
Çölde bir akarsu olmalı.
Sevinçlerde, çelişkilerde olmalı…
Öyle kayıtsızca severken deli deli,
Nefret için değil, aşk için ölünmeli,
Bilinçaltına saklı tutulmamalı sevgi,
Öyle ki yanardağ alevinden geçmeli,
İsterse kimse bilmesin,
Sonu olmasın isterse…
Varsın düşler yalan gerçekler bir düş olsun...