Duruşu Unutanların Omurgası

Onlar…
Geceyi sırtlarında taşırlar ama
Yıldız görmezler.
Yalnızlığa sığınır gibi görünürler,
Oysa yalnızlık bile kabul etmez ihanetlerini.

Umutları vardır sanırsın,
Hayır.
Umut değil o;
Korkudan yapılmış bir gölgedir sadece.
Adım atmaya cesaret edemeyenin
Kendi karanlığını kutsamasıdır.

Saygıyı dillerinden düşürmezler,
Ama ne başlarını eğecek kadar alçaktırlar,
Ne de dik duracak kadar adam.
Omurgaları yoktur;
Rüzgâr bile gereksiz görür dokunmaya.

Bir duruş ararlar kendilerine,
Bulamazlar.
Çünkü duruş,
Vicdanla yapılan bir anlaşmadır
Ve onlar imzalarını çoktan satmışlardır.

Yalnızlıklarına kızarlar,
Kalabalıklarına öfkelenirler,
Kendilerine bakmaya cesaret etmezler;
Aynalar bile sırt çevirir.

Dün dillerinde umut vardı,
Bugün nefret.
Yarın ne olur?
Belki sessizlik…
Belki de kendi çöküşlerinin yankısı.

Ve en acısı da şu:
Düşerken kimse tutmaz onları.
Çünkü omurgasızın düşüşü
Kimsenin içini acıtmaz.