Durup Dururken Şiiri - Özgür Köktürk

Şimdi sana durup dururken bir şiir yazsam
Durup dururken yaşlanmaktan bahsetsem
Gözlerinin içindeki kıvılcımlardan dem vursam
Ölmekten
Veya nefes alıp vermekten
Yaşamaktan
Var olmaktan
Yok olmaktan...

Sana baksam benim bakışımla
Senin bakışınla beni sorsam
Sorgulasam...

Bu saatten,
Bu dakikadan,
Bu andan alıp seni
Milyonlarca yıl geriye götürsem
Ya da bir saniye sonrasına
Her saniyede
Bir saniye sonrasına...

Açsam kanatlarını gökyüzünün maviliğine
Uzaklaştırsam bu diyardan
Bütün diyarlardan
Hangi diyar kalmışsa varmadığımız
O diyardan da...

Bir ses olsam
Yankısı Everest'in zirvesinde özgürce uçuşan
Gitsem gidebildiğim kadar durmadan
Ve dursam
Sabitlesem kendimi
Bir eylemsizlik olsam her türlü zorbalığına
Zalim metropollerin...

Sana özensem de özenmesem de
Sen olabilsem
Senden alsam seni
Sana kavuştursam
Sen yine anlamazsın ya beni
Yırtıp atsam bu şiiri de resmin gibi
Bir elim boş,
Bir elimde kalem
Yine sen geldin durup dururken
Yine
Sen...