Durum. Şiiri - Hüseyin Cengiz

Diller zulüm kılıcı asrın sevgi konağı Yıkılmış yer ile bir gözlerde kan çanağı
Nifâk cambazlığıyla insanlığı dürdüler
Kalbi mukaddes nuru ağızda söndürdüler
Bıçak saplı sırtımda sular tutmaz gölüyüm
Bu hayatı yaşarken dipdiri bir ölüyüm
Bu mekân ateştendir susayan düşer yola
Çağlasada yerinde uzanamaz tek kola
Her bir yanda yılanlar pusu kurmuş yatıyor
Çatallanmış dilleri yüreklere batıyor
Yanaşmam susasamda pınarlarına artık
Ölsem de hissiz; işte,böylece bir yaratık
Bu nasıl bir heves ki herkes aşk aşk peşinde
Ziyafet mezesi o,dalkavuğun elinde
Biter mi bu kafayla şu sendeki keşmekeş
Tapındığın bedenler dakikada ruhsuz leş
Ne bir gâye ne amaç yaşadığın hayat mı
Küçük işlerle uğraş elinde ki sanat mı
Hedefe yönelmişse gemi sessiz derinden
Saptığı görülmüş mü gideceği yerinden
Bilmem,halâ sen neyin sularında filizli
Asıl manâ sükûtun çığlıklarında gizli
Ruhu süzsen bedenden tüy kadar ağırmısın
Cahillik zulmü kadar kör müsün sağır mısın
Eriyen yılların gün gelir hesabın sorar
Nafile,el uzanmaz çırpınmada yok yarar
Yönelişler tek yöne kalanlarsa geride
Kokmuş yığınlar,altı kemik üstü deri de
Nerede kaldı alım hani nerde kibir şan
Son şekli budur insan kılığında perişan
Birgün güneşte doğar elbet battığı yerden
Mükmin misali kalkan secde yaptığı yerden
Vazgeçme günü şimdi binbir türlü eserden
Nasip almak ya firâk istenmez mi visâlden
Yeterse aklın düşün; düşün,düşün ve delir
Çetindir dedikleri bukadar olabilir Öyle bir nefes ki bu yeryüzünü karışlar
Temizler kar misali o keskin haykırışlar
Şimdi yokluk sandığın her şeye bir bir sarıl
Ne yar yanındadır ne ana hepsine darıl
Sadece gaipten bir ses tüm kudreti kıran
Yokluk denilen nokta bilinmezi haykıran
İnkârın hasadıdır biçtiğin elbet o gün
Hele gel de kendinle takate kalkta övün
Kudretin yeter mi bu iman ile kalkmaya
Hazır mısın inkârın kanında boğulmaya…