Duru Görüş Şiiri - Tuba Gürdere

İnsanlığın tek bir kelimede iki değer anlamı vardır.
İlki içimizde ki değerdir, diğeri içimizdeki değerin tüm dışımızda ki değerlerde bütünlenmesidir.
Birden varolan insanın, ikilemlerden iki kez kendini kendinde bulmasıdır.
İnsan yaşama bir etken ve etken ötesi bir etkileşimdir.
İnsana birçok şey yetmezken, bazen insan kendine yetkidir. Buyüzden insanlığı yüreğinden duymak; insan olmak değil, insaniyetliktir.
Elbette yaşamı gözüyle, kulağıyla ve ağzıyla izleyenler; Kalbi, ruhu ve şuuru ile izleyenleri asla anlamayacak olanlardır.
İşte o zaman bir hakikate susmak, nice söylemlerden öte bir ifade olur.
Çünkü bazen duymanız gereken şey, kendinize hakiki olarak yansıyan iç bir olgudur.
O zaman hakiki bir şuur, bir ruh katar kalbinize ve en içten benimsersiniz bir duyguyu.
O noktada ne kadar ses varsa, gerçek bir idrak ise o kadar ayrı ses olurdu duyulan.
İnsan içinde ve düşüncesinde bir gerçeklik bulursa işte o zaman gerçekten yaşadığını hissediyordu.
Yoksa yaşamda herşey biraz gerçek dışı. Gerçeğin aslı ise ; insanın aklı, mantığı ve algısıdır.
İnsanın içinde gerçekliği vareden düşünce bir yaşamdır.
Kimi zaman duyulmayan ancak çoğu zaman hissedilendir.
Bazen kendi bakışlarından uzaktır insan. İç görüşleri karışırsa yaşama; yakın olur tüm zaman.
İşte o vakit, ne zaman nede mekan vardır; insan bilinmez bir gizde gözlenen olur.
Yaşam kalbe ses olursa şayet, insan sessiz kalır mı hiç?
Duyulan bir hakikat insanın manası olur da , seslerin kargaşası duyulan bir anlamsızlık olur.
Zor dediğimiz şey, kolay olan herşeyin aslı kilididir.
İnsanın aklı, kalbinden bilgi aldıkça, ruhen akleder ve o zaman akıl etmez hileyi ve binbir düzeni asla.
Herşey söylenecekti tamda zamanında. Zamanın söylemi olduğu gibi;
zamansızlığın söyleşisi ve muhabbeti de vardı elbet.
Kimi zaman yere göğe sığdırılamayan insan, zaman olur yerin dibine geçirilirdi.
Dedim ya tüm bunlar zamanda birer söylem.
Yaşamak biraz da bu değil mi? Her insan yerle gök arası bir seferdedir.
Hiçbirşey için hiçbirşey garanti değilken, kim verebilir ki kalbe hakiki bir teminat?
İrdeledikçe hakikati ve tüm herşeyi keşfediyordu insan.
Ve hissetmek , tamda zamanında söz ve kelime çağında işte o zaman ne kelimeye nede söze gerek kalmıyordu.
İç bir bakış seni sana anlatırken, hayata yansıyan herşeyde iç bir benlik bulabiliyordu insan.
Gerçekte bir duyuşa öz bir anlam katabilmektir düşünce.
İşte o noktada sözden öte bir mana vardır ki kalpten özde bir duyuş olurdu yaşanan.
Yürekten bir duyuş, sizi size bütünlüyorsa eğer; yaşamı kalbinizle okumaya başlamışsınızdır kelimesiz.
Bir şuura işlenebilecek yaşam ise , akıl kainatın sayfasında kendini idrak eder.
Orada yaşadığı okuduğundan ötedir. Çünkü soluduğu hakiki bir yaşayış algısı vardır.

Unutmayın; ilerisi ulaşılmazlıklarla dolu olabilir ancak bulunduğunuz yer asla değildir ileriden çok geride.
İste insanın kendisi olmak bu iki çizgiyi ayırt edip kendini bilmekle başlar.
Yani demem o ki ; insan kendi yaşam hakimiyetinin ve düşüncelerinin merkezindeki yerde olmaya ve yaşamaya başlar.
Ve o başladığında artık hiçbirşey ulaşılmaz değildir kendiniz dahi.
Çünkü ; insan kendi öz duygularının yansımasıdır yaşama.
Bize yansıyan her ne ise mutlaka kendi duyuşumuzdaki oluştur.
Olmaması icabı arz eden durumlar her ne ise eğer kendi içinizde ve düşünce idrakinde, sizi olumlu oluşturduysa şayet;
bir sonra ki duru görüşe oluşan olağan dışı düşünce yapısı girmiştir kalbinizin içine.
Madde olan düşüncenin varlığı ise orada manen varoluşta bir olgudur.
Tam anlamıyla duru görüş; durumları zamansız yaşar.
Düşüncenin içinden ise o mutlak zamanla oluşur.
Çünkü olmuştur o , olacaktır ve sizi oluşturacaktır zamana.