Durmuş Şiiri - Mehmet Kara

Kurumuş bir pınar başındaydı,
İçi hala-eski-pınar gibi taşkın;
Sevda ağlamaktaydı...
Durmuş, bir köşesinde derenin,
Suyu ve Sevda’nın
-suda görüp vurulduğu-
sevdalı yüzünü aramaktaydı...
Yitirmişti kendi içinde “O”nu
Geceler içinde
kudurmuş durmuştu.
Çünkü,
Sevda, sevda yatağı üstünde
para saymaya koyulmuştu;
Gece Durmuş’undu,
Hasret Durmuş’un;
Açmazı seyre durmuştular
pınar gözlü, Taze Durmuş’lar...
Durmuş, unutmuş taze bedenlerini,
karanlığa sarılmaktaydı...

Yorgundu,
boşluklar içinde yürümekten
Kriz kurbanları için yasta,
Sosyal mikroplardan
ölümcül hastaydı...

Terkedip gittiği anlarda Sevda’yı
Bir karanlık köşesinden gecenin
sevdaya koşmaktaydı...
Sokaklarda, gecenin üçünde
Durmuş,
-bir bilinmez bulut içinde-
“Sevda”içinde yiten
“sevda”yı aramaktaydı...

Gaziantep