Durmalı... Şiiri - Mehmet Şahan

İnsan fıtratını Levh-i Mahfuz’da
Kalemin çizdiği izde durmalı…
İlmin fırsatını kadim sonsuzda,
Kelâmın dizdiği sizde durmalı…

Niyeti, amelle etmeli ayan,
Diyeti muzıra vermeli ziyan!
İlâhi huzura ermeli beyan,
Vebalin sızdığı bizde durmalı…

Bu kadar nimeti vermişken Huda,
Nefsine hizmeti saymışken cüda!
Hayatı hapsedip bir damla suda,
Helalin süzdüğü bezde durmalı…

Vakfetmiş nefere ecri, vebali,
Nakşetmiş çepere ayla hilâli…
Lütfetmiş beşere ulvi cemali,
Celâl’in ezdiği yüzde durmalı…

Başları okşarken sevgi eliyle,
Kalpleri yoklarken sevgi gülüyle,
Gönülden gönüle sevgi diliyle,
Selamın gezdiği sözde durmalı…

Bazen alev olduk, bazı har olduk!
Bazen aratıldık, bazen yar olduk!
Neden yaratıldık, niçin var olduk?
Meramın sezdiği gözde durmalı…

Şahan’ım viladet etmiş her kimse,
Bir’liğe şahadet etmiş hür kimse,
Körlüğü nihayet etmiş bir kimse
Mevlâ’mın yazdığı özde durmalı…

Viladet: doğmak, doğuş, dünyaya gelmek.