Durmakla beklemek Şiiri - Nezir Çakmak 2

biraz dalgın ve eğik geldim ben buraya
dağlarına kar yağan şehir,
taşlarında şarap lekeleri..
aramak için değil,
bakmak için geldim buraya.
belki de
sadece bakmaktı dünya
bazen boşluğa
bazen sana
her şekilde de üzgün baktım buraya

ağaçların yaprak döktüğü her sonbahar
yaprakların arasında her bir adım
her bir adımda daha da uzaklaşan sen
sana doğru geliyorum sandım..
ağırlaştıkça bedenim
yoruldukça dizlerim
her vazgeçiş esnasında
sesini duydum sandım

gecenin gündüzle,
durup beklemenin durup beklemekle devam ettiği o günler.
durup seni bekledim
hiçbir şey yapmamaktansa durup sana baktım,
sana bakıp anlattım ;
diyelim geceyi,
diyelim masayı..
çünkü durup sana bakarken
durup seni beklerken
hiçbir şey yapmamaktansa durup içtim.
masanın üstü ondandır kalabalık,
içim ne kadar eksikse ondandır tamam.

tebessümün yüzümden silindiği,
baharatların ağır ağır koktuğu
- özellikle haşhaş -
kendimle kaldım o gün.
kaldım ki anlayayım,
belki o zaman sana anlatabilirim
yürürken dar yollarda düşüncelerimin benzersiz,
benim kimsesiz, ruhumun yalnız olduğu vakit..
anlıyorum galiba..
anladıklarımı durup anlatmak
durup anlatmak istiyorum sana
ama her durağında hayatın,
yeni bir olayla sarsılıyorum,
bir serzenişle uyanıyorum uykumdan.
kalıp sana anlatmak,
kalıp seni beklemek..
çünkü çabalayıp istemek yorucu oluyordu.

durup sana kaldım,
susup anlattım...
sessizlikle sınanıyordu
sana karşı bağırışlarım..