Durdum Şiiri - Seyrani Göl

Koşmadım artık,
bir adım bile atmadım.
Çünkü
yol yürünmek istemedi
beni seyre daldı.

Ben de durdum.
Bir dağın yamacındaki ağaç gibi
kök salmadan
büyümenin imkânsız olduğunu anladım.

Durmak,
zamanı susturmak değilmiş;
zamanla konuşmakmış aslında.
Her saniye bir nefes,
her suskunluk bir ayet gibiymiş.

Durunca,
yüzüme vuran rüzgârın
beni sevdiğini anladım.
Ve toprağın
beni beklediğini...

İçime eğildim,
sessizlikten başka kimse kalmamıştı.
Bir his vardı orada
bana ait,
ama benden başka.

Ve artık biliyorum:
Durmak,
kaçmak değilmiş hayattan…
Hayatın tam kalbine
çivilenmekmiş.
S.GÖL