Durdurun Dünyayı Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bu akşam, kapılarını açıyorum tüm yüreğimdeki kuşların.
Vakit, özgürlük vakti.
Saçlarımı bırakıyorum rüzgâra,
Ayak parmak uçlarım merdiven basamaklarını bir bir arşınlarken,
Dilime, henüz sonu yapılmamış bir beste düşüyor.

Ürkek ve yalnızım.
Oysa bir kalksam ayağa, herkes oturacak olduğu yere ama kalkamıyorum.
Sanki beni içine çekiyor bir dipsiz kuyu.
Ne merak var içimde, ne de heves.
Başına pislikler saçılmış saçlarımı ayıklıyorum.
“Ben bunu hak etmedim” desem de,
Hayat çok acımasız.
Kılıcı kınında tutmayı bilmeyen ben, kılıç hep elimde kaldı da,
Vicdanım hep engel oldu bana.

Şimdi bir hikâyenin başrol kahramanıyım.
Dilim, ayrılığın ayazında.
Ellerim suçlu,
Gözlerim kaygılı,
Ayaklarım kararsız.
İstemsiz, tüm sözcükler öbekleniyor dilime.

Arkası gelmeyen kaçıncı fırtına bu?
Sessizlikler korkutuyor artık beni.
Az sonra yağmur yağacak.
Atından inecek tüm cüceler,
Ve devler ülkesine yol alacak tek boynuzlu o at.
Çatıların köşelerinden sarkan buzlar kadar anlamsızım.
Mana âleminde manasız kalmanın adı ne?
İkilemler içinde, lebsizim.
Saçlarımın kırıkları hesap soruyor bana.
Yüzümdeki çizgiler o kadar yabancı ki…

Gidin, gidin gelmeyin mutluluklar!
Ben ağlarken neredeydiniz?
Durdurun dünyayı, inecek var demeyi çok isteyen ben,
Yine konuşamıyorum.
Siz yine de durdurun dünyayı,
İnecek var...
18.10.2024 14:02