Durdumda Şiiri - Yavuz Ergün

Durdum karanlığın ortasındaydım:
yıldızlar akıyordu gecenin kanattlarından
sessizce ağlıyordu çocuklar odalarında
ve bir kadın uzaklara bakıyordu umutsuzca...

Durdum gün çıkıyordu yuvasından:
kapılar açılıyordu,sokaklar, yollar, caddeler başlıyordu
adamlar koşuyordu,kadınlar, çocuklar, duraklar
umutlar ekmeklere doğru,eller makinelere...

Durdum bir akşamın kıyısındaydım:
vapurlar yorgundu,iskeleler, duraklar,garlar yorgundu
adamlar terliydi,yenikti,kadınlar evlere koşuyordu
çiçekler susuzdu,çocuklar dalgındı sofralarda...

Duramadım, duramadım işte:
aldım başımı dağlara gittim
bağırdım bağırdım duymadılar
duymadılar işte, duyuramadım
sağırmış gibi bütün dağlar...