Durdum’da Dayandım Şiiri - Murathan Aldemir

Dünya akmıyor muydu, akıyordu elbette
Ben biraz durdum yalnızca
Hızlı yürüdüm, hızlı sevdim, hızla eksildim
Hem eksilmesem, nasıl büyüyecektim ?
Pencereyi kapattılar az önce, dursun dedim
Ben dedim dursun dedim, dünya akıyordu elbette
Ben bi soluklanayım, dursun dedim
Ben durdum, dünya akıyordu elbette
Gölgem de durdu benimle, ona yaslandım az önce
Sıkılır giderdi, hem ben de sıkılırdım kendimden
Her insan sıkılmaz mıydı kendinden ?
Dur demedim ona, git dedim gitmedi
Gölgem de durdu benimle
Beyaz güllerim vardı birde, severdim onları
Ama öldüler, ölmeyin dedim ama öldüler
Ben ağladım, usulca süzüldü yaşlarım
Ben dedim durun dedim, ama güllerim öldüler
Yalnızca ben durdum, dünya akıyordu elbette
Hakikati bekledim, benim de hakkımdı
Bekleme dediler, evet bekleme
Ben de gerçekçi yalanlara inandım
Kolay geldi başlarda, inanmak kolaymış
Hem kolay inanınca yalnız da kalmazmış insan
Ben de öyle yaptım, inandım
Ben inanırken, dünya akıyordu elbette
Dünya akacaktı, daima yürüyen birileri vardı
Ama ben durdum, durmasaydım canıma kıyardım
Ben canıma kıysaydım, kim yazardı ölen güllerimi?
Kim inanırdı gerçeklerin perdesine ?
Ben durdum da dünya akmaya devam etti