Kırık Kanatlar Şiiri - Seyrani Göl

Gün kırılırken yorgun ufukta,
gölgeler sessizce süzülüyor üzerimden.
Bir zamanlar ışığa uzanan ellerim,
şimdi rüzgârda savrulan yaprak gibi kırılgan.

Sessizlik sarıyor adımlarımı,
her nefesimde eski bir rüzgârın izi var.
Zaman, avuçlarımda ufalanan
bir avuç solmuş gün gibi ağır.

Yaralı kuşlar gibi yorgunum;
yüreğim hâlâ kanat çırpıyor
uçmayı unutan bir gökyüzünün,
sessizliğine taş atar yorgun ellerim.

Her çırpış bir umut kıvılcımı;
kırık tüylerde saklı,
ama düşmekten korkan bir yürek
hâlâ göğe bakıyor.

Solgun fotoğraflar gözlerimde,
yıpranmış anılar gibi;
kırlangıçlar hafifçe göçüyor,
rüzgâr sessiz vedalar taşıyor.

Her vedada biraz daha eksiliyorum,
kopuyor ruhumun ince telleri,
ama yol devam ediyor,
karanlıkta parlayan bir adım gibi.

Kelimeler boğuluyor boğazımda,
sessiz çığlıklar dolaşıyor içimde,
ve anlamsız sözler çarpıyor
vefasızlığın soğuk duvarına.

Kalbim, terk edilmiş bir şehir;
harabelerinde dolaşırken
her köşe bir yara,
ama sessiz, derin ve kararlı.

Kırık kanatlarımı topluyorum;
her yara bir ders,
ve bu kez göğe değil,
daha sağlam durmaya kanat açıyorum.

Rüzgâr sert, yol uzun;
ama vazgeçmek yok,
yeniden denemek, yeniden uçmak
kırık kanatlarla da mümkün.

Ve bil ki,
tüm benliğim sustu belki,
ama yeniden doğmak için
kanat çırpışlarımda hâlâ umut var.
S.GÖL