DUr yolcu..., Şiiri - Mehmet Hanifi Ekici

Sen yoksun ya ateş yağıyor gökten
Sen yoksun ya alevler sarıyor
ovalar dönüyor gözlerimde
Sen yoksun ya dağlar paramparça
Yarıp geçiyor boğazımı
mavi dilli ejderhalar
Kabuslar giriyor rüyalarıma
Üşüyorum yalnızlığımda
Çaresizliğin karanlığındayım
Bir ışık,bir parıltı görsem
Dudaklarım çatliyor
Sensiz derin bir rüyanın
Sararmış ufuklarında uyaniyorum
Hiçbirşey eskisi gibi değil
Kendim bile...
Utancımdan olmasa bu ben miyim
Daha şimdi anliyorum ki
Nasıl bir ateşle oynadığımı
Daha şimdi anliyorum ki
Yandığımı
Ateşin kollarında
suyun dansını seyrederken
Derin bir rüyadan uyaniyorum
Ne Güneş eski tadında
Ne de ay gülüyor gecelerimde
Hepsi yabancı herşey bir başka
Gökyüzü bomboş şimdi
Tek tek kayıp gidiyor yıldızlar
Bir başka alemdeyim sanki
Batmaya giden Güneşin son hamlesinde
Sensizlik alıp götürüyor beni
Bir meçhule doğru
Ey yolcu
At üstündeki ateşten gömleği
Bırak kendini mavinin sonsuzluğuna
Sende aşka Teslim ol
Güneşin gittiği yere gitme uzak
Dur yolcu,hayat bir tuzak
Anla anla beni...