'Dur' ilanı Şiiri - Yasir Ahıskalı

Siyahları nerede yitirdi endişelerin?
Neyi aldın ki güneşin içinden?
İhtilalleri bu ademin, güneşsiz mi çoğalacak?
Kırık dökük cam parçası gibi mi kalacak kalbim?

Ben soyundukça yokluğumu,
Üzerine çağların engin varlığını giyiniyor bilmediklerim.
Bilmediklerim bu kadar çokken,
Nasıl akşam üretebilirim içimin siyaha susamış aşkına.

/Ah aşk!
Bu kuyuda bir ışık büyümedi hiç/

Bilmediğin kadar bir alev tortusu sürmüşken filizlerini,
'Seni bildim' diye bakma yüzümün geçen çağlardan kalma lekelerine.
İçim bunca eskitmişken kavimlerin ardından avuçladığım hüzünleri,
Bakma içimin tarih öncesine ait ilkel suretine,
Bunca kilit vurulmuşken dilime.

Canım acılarım!
Siz tutunmuşken gövdemin kan üreten boşluğuna
ve araf’ ımı çoğaltırken üzerime savrulmuş 'sus' ilanları,
Koyu siyahlar üretemem akşamlarına kentin.
Bakamam yüzüne, çocuğuna bir pazar güneşi dilenen annenin.
Aşk kokan akşamlarda,
yalnızlıklarını diri tutacak o şarkıyı çalamam şehrin hayıflı delikanlılarına
ki büyür içlerinde aşkın 'olmaz' rengi.

Mezar taşlarına sürtündükçe suratım,
Diyemem ey ölüler: 'günahlarınızla kanatmayın imanımı'

Tam da alnından sözlerimin, fışkırırken bunca kahır mırıltıları,
İçimi kamçılayan bu şiirden düşen her neyse payıma,
Alır yürürüm ortasına şehrin.
Ben, muzaffer bir komutan gibi okşarken acılarımı,
Köküne kibrit suyu dökülmüş acılarını sırtlanırken insanların
Ve ben haykırırken İsa'nın yüzüne,
İsterken onun da Meryem’den kalma acılarını,
Bana sakın 'dur' deme...

Ey sözlerimin ergenliğine 'sus' ilanını damgalayan sen!
Bu acıları ben kuşandım,
Kendi acılarını bir bir ayır benimkilerden.
Asaletine muhtaç bir kral edasıyla sür kervanını,
Bu çöl senin değil!

ikibindört-istanbul