Dur Bir Nefes Al (1) Şiiri - Hatice Arı

‘Gel..’
......
Hayli vakit geçti;
‘Gel..’
......

Neden sonra merak etti kız:
‘Hey, var mı öyle çekip gitmek,
Sessiz, kimsesiz, sevgisiz? ’

Oğlan dedi ki: ‘Gel.’
‘Nereye? ’

‘İçimdeki bağırtılarla
Yol alırken,
Ki şimdi papatya kokar
Vakti gelmeden, o bozkır;
Kır, zincirleri,
Oraya...

Gel,
Yıldızlarla çakılları,
Karıştıralım birbirine,
Dönüşsün tutkuya......

Gözlerimde tüm tabelalar,
Bulunduğun kente yönelmişken...
Arkana bir rüzgar alarak bak....
Doğuya.....

Uyurken bir elini koy
Yastığın altına;
Ben birikirim belki avucuna....
Bir batıllık işte....

Ders çalışırken
Kitaplarının arasına,
Bir saç telini bırak,
İnce, berrak,
Ki gördüğümde her ayraç,
Seni bulayım.....

Gel yüzünle..........
Yüzünü bana göster,
Bozkırda elektrik tellerine konan,
Hani var ya,
Sımsıkı sarılan,
Kuşlar üşümesin....

Gönder ki.........
İzleri çıksın parmağımın,
Yanaklarında,
Bir o yana,bir bu yana.....

Kıyıdan bir gelgit akıntısıyla gel.....
Ve.......
Ay ile yanaklarımdaki kanı çek....
Bitecek, kaygısıyla,
Arkamda bıraktıklarımdır,
Yoluna saçtığım,
Kaçakçın.......