Dur! Bak Dünyaya...

Baktım.
Hızlıca geçiyor ömür.
Daha dün okul bahçesinde koşturan
Küçücük bir çocuktum ben
Ne de çabuk büyüdüm, büyüdük...
Sevdik...
Hem de nasıl sevdik!
Hep bir şeyleri sevdik.
Kimi zaman kuşları,
Kimi zaman gökyüzünü,
Kimi zaman denizi,çiçeği, dağı, tepeyi...
Bazen de en zirveyi!
İnsanları, kadınları, erkekleri, çocukları...
Hep sevdik ama.
Kimi zaman karşılıklı, kimi zaman ise
Hiç bir karşılık beklemeden.
Daima sevdik!
Çoğu zaman yenildik.
Hep mi hüsran olur dedik!
Hep mi acır bu yürek?
İsyan ettik Allah'a!
Neden ben? dedik...
Neden ben!
Oysa ki dünya benim etrafımda dönmüyor ki!
kim bilir kaç insanın da benimle birlikte canı yanıyor.
Kaç insan yatağında gizli gizli ağlıyor...
Kim bilir aç insan da hep aynı soruyu soruyor
''Neden ben? ''
Tam da bu aşamada değişiyor insan.
Tam da burda!
''Ben'' demeyi bıraktığın anda.
''Ben''cillikten vazgeçtiğin anda!
Senden başka insanları da düşündüğün anda.
Ondan sonra başlıyor işte her şey.
Gökyüzüne bir başka bakmaya başlıyor insan.
Kuşları ayrı bir seviyor.
Denizde daha önce hiç fark edemediği
Maviliği fark ediyor...
Sadece 'O' olduğu için seviyorsun insanları.
Baktığında etrafına şükredecek o kadar çok şey buluyor ki insan.
Ve kendine döndüğünde görüyor ki insan.
Daha önce hiç göremediği o içindeki insanlığı...