Dünyanın Şiiri - İbrahim Sağır

Doğarken tek doğar,tek ölür insan,
Böyledir töresi,huyu dünyanın.
Törpüler hayatı fermân-ı kader,
Sürer gider hayı-huyu dünyanın.

Hayat ile sürer iken cengini,
Ne fakiri mutlu ne de zengini,
Yaşar gider bulamadan dengini,
Belli değil eni boyu dünyanın.

Dağları göklerle kucak kucağa,
Bulutlar su taşır bahçeye, bağa,
Yeşiller giydirir ovaya, dağa,
İlkbahar bayramı, toyu dünyanın.

Derman olur türlü nebat ağrına,
Cevap verir gece gündüz çağrına,
Şefkatle kucaklar basar bağrına,
Yaylası, ovası, köyü dünyanın.

Semada yüzerken seyyarelerle,
Islanır bulutun döktüğü terle,
Işıldar güneşten aldığı ferle,
Geceye kandildir ay’ı dünyanın.

Canlıyı cansızı getirir dize,
Zıtlar var zıtlarla sarılmış gize,
Hasretle durmadan koşar denize,
Irmağı,nehiri,çayı dünyanın.

Sağır’ım bu hırsın tamahın niçin,
Gelecektir sonu bu süslü hiçin,
Dönüşü olmayan bir sefer için,
Yolcudur garibi bayı dünyanın.