Dünyanın Çivisi Şiiri - Şair Lavitabella

Geviş getiriyor sanıyoruz hayat
Belki de hayallerimiz böylesine sığ sular

Yorgun bir denizde yüzüşüm
Soluğumda kürek çekiyor, olmayan dalgalara inat

Sıra şarkı söylemekte
Zihnini ses tellerinde çalmak
Gözyaşı sessizliği…
Ağlamak anlamak, sessizlik…

Geceleri yaşama konuyorum sonra
Zarifçe dokunup uyandırıyorum uykuyu
Zifiri karanlığa muhtaç
Ay ışığını görmekten aciz oluşum

Unutuşum, unutuluş(um) la dost
İzlerimi dönüp siliyorum
Karşılığı olmayan her şey boş(muş gibi)
Dibini görmediğim kuyulara bozuk(para) atıyorum

Taşa bastım acıttı
Tuttum ağrıttı
Taşı attım
Ve başkası bastı, tuttu, attı
Dokunmasın, (bin) yaşasın dedik
Kulağımızda çıngırak, ‘hee’de dokunma, bir yaşa
Üstelik zehrin imalatını da yap

Bu arazide ya yılan var ya pas
Horlayan gözler yatacak delik arıyor

Bir çivi bulsam çıkarsam
Çakmaktan usandım
Yıldızlar dökülse de toplasam
Bir işe yarar mıyım?