Şu yaşamaya değmez dünyada, bir gün görmeyecek miyim? Hep ağlayacak, hiç gülmeyecek miyim? Dert üstüne dert. Bilmiyorum, yaşamaya mı geldim, yoksa sürünmeye mi ? Suçum ne idi ki, hayat bana karşı bu kadar zalim davranıyordu. Suçumu anladım. Suçum, şu yaşamaya değmez dünyada yaşamak. Her şeyi paradan fakat bir taşı bile beş kuruş etmeyen dünyada yaşamak.
Dert üstüne dert dedim ya; sevmek istedim kalbim sevdi fakat karşımdaki beni sevmedi, gülmek istediysem de yüzümü güldürmediler. Sanki bana verilen, gülmesini bilmeyen mübarek bir yüz, bir de sevilmeye layık görülmeyen bir kalp.
Daha çekeceğim kim bilir ne dertler var. Gurbet ellerde sürünmekten tut, kuru bir ekmek , birde kireçli suya talim gibi. İsyan değildir bu kelimeler, yalnızca sitem.
Haddime mi düşmüş birini sevmek ve ona kendimi sevdirmek. Zaten sevgi, bir pantolon, bir ayakkabı ve paradan ibaret. Kaderimiz böyle yazılmış arkadaş çile hamurunda yoğrulmak. Olacak tabi bunu yaradan yazmış kim bozacak.
Herkes sevincinden sevgisini, dağa - taşa, duvara - ağaca yazar olmuş. Kaderim ya bu benim, bu kader benim bir anlıma yazılmış birde kalbime. Yaşamak için iki çift elbisem bir de hücrem var. Hani atalarımız demiş ya ! ‘’DAMLAYA DAMLAYA GÖL OLUR.’’ Dertler de aynı şekilde damlamış, daha açıkçası damlamaya başlamış üstüme. Birikip derya olmuş. Bense kalmışım içinde yüzmesini biliyormuşum gibi. Nereden bilirdim beni boğacağını, elimi uzattım kurtulmak için ama nafile, şeklen el uzatan çok fakat tut diyen yok. Etrafıma baktım bir ben değilmişim bu dert deryasının içinde, yüzlerce binlerce insanca yaşamak isteyen benim gibi garibanlar. Bir de insanca yaşamanın hayali…
Dedim ya ! Daha çekeceğim kim bilir ne dertler var. Olacak tabi, dert olmasaydı anlaşılır mıydı sevincin değeri.
Ne dilim dayanır derdimi anlatmaya, nede sözcükler yeter. Kimse bilmesin benim bu halimi, bir sen bil, birde içimi döktüğüm defter bilsin yeter….
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta