Zamanı öteleyemiyorduk, önümüze konanı çalakaşık yerken sahipsizliğimizi sahiplenmeyi bile becermedik. Hırçınlıkla kabaran dalgalar gibi sakinleşmek için sığınacak sahiller aradık.
Sözcüklerle giydirdiğimiz duygularımızı gözlerimizle okşayamıyorduk. Sessizliğin ayak basmadığı topraklarda çığlık çığlığa dolanıyorduk. Çünkü sevgimiz tuz tadındaydı. Acılarımız sessiz kalmayı beceremiyorduk.
Dilimizde üşüten sözcükler dökülüyordu. Gece yarısının sokaklarında, yalnızlığın kollarında acı bir özgürlüktü yaşadığımız. Tırmanmaya çalıştığımız çukurların en alçak yerindeydik.
Dünyadan dışlandığımız zamanlarda dile dökemediğimiz güzelliklerin yaraları ile yaşıyorduk. Özlemlerin ötelendiği konuşmalar kulak sesimizde yankılanıyordu. Kendi içimizde bir yerlerdeydik. Bazen bir rüzgârın sesinde, bazen bir serçenin gözlerinde, bazen de topraktaki su birikintisinde çamurla yoğruluyorduk.
Tamamını Oku
Geçmişin hesaplaşmasını bitirip elimde kalan kırık dökük duygularımla devam etmek istiyorum geri kalan yaşam dilimime…….
Geçmişin hesablaşması zor biter.Tam bitirdim dediğin anda eski hesaplar yeni yüzleriyle karşına dikilirler..Her hesaplaşmadan çıktığında ise kırıklıkların artar, yaraların yeniden kanar...Umarım başarırsın.
kaleminize sağlık şairem.kutlarım. sevgiler
Sevmesini bilemeden ölmeyi öğrendiler, diye yazıyordu tek kişilik mezar taşında...
Tek bir beyaz gül dikilmişti nemli toprağın üstüne. Boyu biraz uzamıştı gülün ve birkaç yıllık gibi görünmüyordu bile. Cılız ve de kurumak üzereydi belki de...
Birbirlerini tanıyamadan bile belki de gömüldü biri diğerinden önce...
Hayat dedim, hayat, hep en yakınındakine vurdurur kendini en önem verdiğine en değer verdiğine, en özleyeceğine ve kokusunu en çok özleyeceğine vurdurur en çok sevdiğine hırpalatır kendini...
Kim bilir kaç yılın özlemleridir bu cümleler ki hâlâ düşünülünce merak ve özleyişe atar insanı...
Kimin en önemlisi, en değerlisi yoktur ki, kim en çok önemsediğinin omzuna koymamıştır başını veya hep o başın orada durmasını istememiştir...
Hayat sevmelerle sevilmeleri hediye ederken sevilerek ayrılıkları da hediye etmiştir insana...
Ve bu ayrılıklarda da çoğu zaman hayat bazen insanı en kısadan yanındakiyle vurdurur, işte en derin acı budur... Deriz...
Sonra ölümle yoruldular beyin diplerindeki korkularla...
Mustafa Yılmaz
ant+10
Fatma Hanım, büyük emek verip satırlara döktüğünüz bu güzel ve anlamlı çalışmanız için kutluyorum...yüreğinize, kaleminize sağlık...tam puanla saygılar.
Son cümleye kadar soran... Son cümlede 'tek celsede' karar veren olmak, biraz zor... Bana göre zor...
'Kırık, dökük duygularla geri kalanı yaşamak, tek başına...' Döküldükçe geri dönüp toplamak... Kırıldıkça, parçasını bulup yapıştırmak... Nereye kadar?
Böyle bir ayna bulup, bakmak... Orda kendimizi görmek, cesaret işi...
Sizce de öyle değil mi Fatma(Deniz) Hanım?
Tebriklerimle......
anlamlı güzel bir yazı hayatın içinden paraflar gibi. tam puanla emeği kutluyorum hüznü sevinci le hayat bu.
Bu şiir ile ilgili 5 tane yorum bulunmakta