Dünya ya da Dünyâ Bile Kalmamış

Madde perest’lere göz kırpan dünya
Madere’ yle Mader’ lere kalmamış
Ene hasediyle tuttuğu kin ya
Lânetullah İblislere kalmamış

Hâl-i Hakikate vakıf olanlar
Sehpan’a çıktığında asılanlar
Kibirle, gururla bocalayanlar
Belhum Adall* kimselere kalmamış (a.kerime)

İlk İnsan İlk Nebi Ana-babasız
Gelen Âdem Babamızdır apansız
Ondan neşet eden Havva anasız,
Meryem, Arzu, Kamberlere kalmamış

Gemideki Yetmiş çiftle terk eden
Ehl-i küfrü Tufan’ıyla gark eden
Dokuz Yüz Elli Yıl yaşamış iken
Ararat’ta, NUH Nebiye kalmamış (a.s)

Kavmi Mücadele etmişti LUT’ la (a.s)
Cenk etmeğe kalkan, yüce MABUD’ la (Celle Celâlihu)
İlâhınız benim diyen Nemrutla
Halilûllâh İbrâhim’e kalmamış (a.s)

Dün gelenler yok oluyor zamanla
Kıssayı tefekkür ederek anla
Afaki servetli Karun, Haman’ la
Firavn gibi döneklere kalmamış

Sapıtana yaşamağı zor etti
Asileri sağır etti kör etti
Nankör Yahudi’yi maymunlar etti
Nesl-i MUSA Peygambere kalmamış (a.s)

Üç yüz altmış beşi Hu bel’ le duran
Kâfir tapınağı putları kıran
Nemrudun burnundan beynine giren
Topal sivri sineklere kalmamış

Kim geldi kim gitti kimse kalmadı
Diyen var mı? şu geldi de ölmedi
Ölüm bile fani ahmak beşer bilmedi
Dünya ya da dünya bile kalmadı

Dünya metaına parmağı bandın
Letafeti lezzetine aldandın
İSLÂMİ; sana mı kalacak sandın
BELYÂ, İLYAS, ZÜLKARNEYN’ e kalmamış