Dünya ve yabancılaşma Şiiri - Ömer Tural

DÜNYA VE YABANCILAŞMA

4. YABANCI BAKIŞLAR
Gözler bana yabancı bakıyor,
Sözler uzak, dudaklar donuk.
Adımlarım iz bırakmadan geçiyor,
Dünya bir sahne,
Ben figüran.

Her tebessüm sahte,
Her dokunuş geçici…
Güven ölmüş,
Kalbim sessiz çığlıkta.

Gölgem yanı başımda,
Ama o da biliyor:
Burası benim değil,
Hiçbir yer benim değil.

5. YALAN TEBESSÜM
Gözlerinde yalan,
Dudaklarda tebessüm…
Her el sıkışması bir oyun,
Her söz başka bir maske.

İçimde bir kırık saat,
Zaman duruyor,
İnsanlar geçiyor yanımdan
Ama hiçbiri kalmıyor.

Gölgem fısıldıyor:
“Bunlar hepsi gölge…”
Ve ben sadece bakıyorum,
Boş sokaklarda yürüyen bir yabancı gibi.

6. KIRIK GÜVEN
Bir zamanlar güvendim insanlara,
Kalbimi açtım, umutla.
Ama güven kırıldı,
Parçalar karanlığa düştü.

Şimdi sessizim,
Yalnızlık en iyi arkadaşım.
Gözlerimde bir hüzün denizi,
Kalbimde tuzlu bir boşluk…

Gölgem yanı başımda,
Ve fısıldıyor:
“Dünya böyle,
Ama sen hâlâ yaşayabilirsin.”

BÖLÜM 3: KENDİ YOLCULUĞUM

7. GÖLGENİN KALBİ
Gölgemle buluştum gece yarısı,
Sessizlik içinde bir kalp attı.
Kendi gölgemde gördüm kendimi,
Parçalanmış, ama hâlâ yaşayan.

Her fısıltı bir sır,
Her nefes bir keşif…
Yalnızlık artık düş değil,
Bir yol arkadaşı olmuş.

8. SONSUZ YALNIZLIK
Adım adım yürüdüm karanlıkta,
Gölgemle el ele,
Zaman durdu, dünya sessiz.
Her adım bir yankı,
Her yankı bir hatıra…

Sonsuz yalnızlık içimde,
Ama artık korkmuyorum.
Gölgem fısıldıyor:
“Yolculuk bitmez,
Ama sen güçlüsün.”

9. KENDİMİ BULMAK
Yüzleşiyorum kendi yansımla,
Gölgem bana aynadan bakıyor.
Kırık parçalarımı topluyorum,
Sessizliğin içinden umut çıkarıyorum.

Dünya hâlâ yabancı,
İnsanlar hâlâ uzak…
Ama ben biliyorum:
Kendi içimde bir ev buldum,
Gölgemle birlikte,
Yalnız ama tamamlanmış.