Dünya Vardiyasindan Şiiri - Seyfi Karaca

Cerrah olan bir yara vardi taaa eskiden, ezelden eskiden, insanlik gibi mesela; ve yagmurun karin toza topraga dünya bir hayati yorup, doyup kanmak sehmini dalda tüneyen serce kuslarinki ve yerin taaa dibinde evlenip barklanan karincalarinki kadar, sardiysan gönlünü, nerden bakarsan bak en az ikiye bölüsebilecegin hem dünya azik katik dürümüydü yavandan sogandan, hem de catal yüregin evden yola cikip, hic sönmeyen fabrika bacalarinda yahut maden ocaklarinda deyim yerindeyse ögününü ücretini tastan kömürden ve demirden cikararak, doktorlara LOKMAN -DERMAN yalvar yakarmadan, dilenmeden carsi bazar meydan köprü saat yahut kuledeki sehri, üstüne kar yagincaya kadar ekin edip evirip isleyen , söyle be sevgili insan söyle, klarnet darbuka calmasa da olur bu seferligine hic degilse, bir ismin vardi , bir kiymetli hatirin, mektuksuz ve arabulucusuz konusup danisip bir kutlu sulh söyleyip hem dinlemeye, ya sen nasilsin üzümleri hozan olan gazel bagimizda, bu sonsuz sessizlikte hangi demde devrandasin, isligin ne mizikadan calar neyi dinler yarandaki yalnizlik sizisi, hele de bir, ortak yasama sevincimizin simsicacik kalbinde hangi pervanedir seni esen dilsiz rüzgar, yönün yolun günün , ne vakit nicesin..?

Subat / 22