Dünya Sınavı Şiiri - Mehmet Boz

Ezelde her iyiyi kötüye tay ettiler
Kötüye izzet, ikram; iyiye zay ettiler
İyiden huzur alıp kötüye pay ettiler
Alan aldı götürdü; ne kaldı ki alacak?

Alacağın sevgiyse ondan mahrumiyetin
Karanlık eller ile çalınıyor niyetin
Nefes alışın dahi sanki enaniyetin
Ermek için ciğerin ateşle mi dolacak?

Ereceğin hayatta ölüm doğurur şeref!
Kaderdir kumaşını sımsıkı sıkan gergef
Kalbe sürur mu verir, düşmanın çaldığı def
Sen sabret avun; onun yaptığı kâr kalacak!

Sabır ve düşünceyle her şey gider mi düzgün!
Sâde bir kuru hayal, umudum ondan bezgin.
Menfi düşüncelere müspet tarafım kızgın
Korkmaktan korkuyorum; o da sınav olacak!

Korktuğum her ne varsa yüzleştirdi Yaradan
Ne mal kaldı ne evlat, uzaklaştı sıradan
Kendiyle de korkutur, öne çıkar aradan
Celal tecellisinden başıma ne gelecek!

Tecelliler belki de tezatların iklimi
Kimi arar bulamaz, varına katar kimi
Nîmet bulan öz evlat, bulmayan öteki mi?
Sonra yaşamak için, yaşar iken ölecek!

Yaşam farklı akıyor, tekdüze değil devran
Sen yaptın zannedersin yaptığına nazaran
Lakin o bilmeceyle hazırlanır mâveran
Eşya zıddıyla kâim, zıt zıddını bulacak.