Dünya Ölüyor Şiiri - İdris Akmetin

Tökezliyor mavi gezegen yılgınlığın beşiğinde
Argın, yorgun zoraki yol alıyor ölüme dörtnala
Kuşlar ölü, ormanlar tarumar kimin umurunda
Doymaz gözü insanın, hala pay kapma yarışında
Bu benim, bu da benim, buda diye diye didişiriz
Batmasına az kaldı ne pay kalacak ne de biz.

Her gün kuruyor göller, küçülüyor nehirle, dereler
Gaz bulutlarından görülmüyor kasabalar, köyler
Yetinmeyi bilemedik, hep bana rab bana yarışındayız
Dün vardık bugün de varız, kim bilir yarın var mıyız?

Ne kendimizden utanırız ne çocuklarımızdan
Onlara ne bırakacağız toraktan, havadan, sudan
Her yer gözyaşı, her yer kan, her yer viran
Bu insanın insan zulmü değil de nedir?

Nasıl bakacağız yarın çocuklarımızın yüzüne
Aymazca hor kullandık israf ettik mi diyeceğiz
Bize kalan hangi güzellik kaldı bizden geriye
Umursamadan emanete hunharca ihanet ettik
Yarın kara toprağın altında nasıl rahat edeceğiz?

İçtiğimiz zehir, yediğimiz, soluduğumuz zehir
Kalmadı ne orman, ne göl, ne dere, ne nehir
Maviyi, yeşili yok ettik betonlaştık şehir şehir
Bu insanın insana zulmü değil de nedir?