Dünya Neşeyle Dönüyor Şiiri - Kasım Kobakçı

Dünya neşeyle dönüyor,
Ben hislerimi kapattım, rehberim.
O gürültülü meydanlarda,
O terk edilmiş istasyonda,
Ve limanda, kalkan son vapura bakarken.
Duygularımı kilitledim, rehberim,
Onu bir hiçliğe armağan ettim.
*
Duygularımı bir buzula hapsettim,
Sonsuza dek donuk kalsın diye, çözülmesin diye.
Ruhumu, sonbahar yapraklarına sürdüm,
Dökülürken, ölümlü bahçeden hiçliğe.
*
Güçlü bir anıydın sen.
Karanlık dehlizlerde, yitip gittim,
Kalbim hissiz.
*
Avuçlarında erirken,
Bir sunu gibi, varlığımı önüne koydum.
Her sendelediğimde,
Alın yazınla övün derdin,
Kader sana, ne çok pay biçmiş.
*
İnsan bir şevk pınarı olur, rehberim.
Gençken don yedim,
Düşlerime ayaz vurdu...
Net biçimde belirlenmiş, kendim için seçtiğim yok oluşlar,
Aşksızlığı kendime giydim.