Dünya Düzeni Şiiri - Sadık Korç

Değişti dünyamızın düzeni,
Attılar bizi Kafdağı’nın en dip köşesine.

Baktık hep bizden olmayanların yüzüne,
İmrendik birer birer hep,
Ne bekledi hayattan neler verdi elimize.

Korkuttu.
İmrendirdi herkese,
Vermedi ki bir şey yapalım bizde,
Hep istedik incilerle yakutlarla,
Ama nafile olduğunu anladık tabi yaş 30’a merdivenli
Ama vermedi.

El olduk kendi hayalimizde bile
Bize yer yoktu.
Küstürdü yıllar,
Dahi her şeyiyle,
Baharıyla,
Neşesiyle,
Hayırlısı dedik,
Hep fakir tesellisiyle,
Ama nafile vermedi bile.

Zorla sevdirdi kendini güz,
Isınamadık bile,
İçimizi ısıtan sahte baharlar var ettik,
Kendimize,
Kafdağı'nın Gölgesinde.

Dünyanın düzeni değişti.
Attılar bizi, Kafdağı’nın en dip, en sessiz köşesine.
Orada, soğuğun bile sesi vardı;
Bizden olmayan yüzlere baktık hep,
İmrendik, birer birer.

Ne bekledik hayattan,
Ne düştü avuçlarımıza?
Korkuttu bizi,
İmrendirdi herkese,
Ama bir adım atmamıza izin vermedi.

Hep istedik.
İncilerle, yakutlarla süslü hayaller.
Ama yaş otuzu gösterdi kapıdan;
O vakit anladık, nafile.
Vermeyecek.

El olduk,
Kendi hayalimizin içinde bile.
Bize yer yoktu.
Yıllar küstürdü,
Baharıyla, neşesiyle.
“Hayırlısı” dedik,
Fakir tesellileri cebimize koyup yürüdük.
Ama yine de vermedi.

Güzü zorla sevdirdi bize,
Soğuğu iliklerimize işledi.
Bizse ısınabilmek için,
Sahte baharlar uydurduk kendimize.
Pembe çiçekleri kartondan,
Güneş ışığını hayalden…

Ve öylece,
Kafdağı’nın gölgesinde bekledik.