Dünya Ahiret Acımsın

Gözlerine teslim olduğum gün başlamıştı,
Aşk denilen suvaları dökülmüş,
Rimeli akmış bu masal…
Seni bir prens sanan aptal ben,
Uyduruk ve kaçak gülüşünü aşk bilmiştim.

Hece hece dökülürken
Dudağımdan kefareti yalnızlıkların,
Diyeti ayrılık olan bir maceranın
İki figüranı olmuştuk.
Oysa başrol oyuncusu olmaktı bize düşen,
Kilometrekareye düşen parsel gibi.

Gözyaşlarımda boğulan sevinçler,
Sesinde yankılanan yalan ezgiler…
Tutunduğum umutlar soldu bir bir.
Oysa ben bir ömrü emanet etmiştim
O yalandan da yalan yüreğine.
Adını dualarıma mühürlemiştim.
"Sen!" demiştim, tüm ben’lere inat…
Sen… Sen… Sen…

Geceye fısıldamıştım her kırılışımı
Dudaklarımı sıka sıka;
Rüzgâra dinletmiştim sessiz çığlıklarımı…
"Sen, bu kalbin tek hikâyesisin," demiştim
Tüm benliğimden sıyrılarak.
Ama sen figüranlığı seçmiştin ihanetin perdesinde,
Ben ise tüm sessizliğime inat başrolü oynamıştım,
Tek kişilik bir sahnede.

Ayrılığa ayna tutan kırgınlıklar dizilmişti önüme,
Gölgen bile düşmüyordu yorgun gönlüme.
Aşk dediğin o suskun cinnetmiş…
Ben sana şiir yazarken,
Sen başka gönüllere taht kurmuşsun meğer.

Şimdi diyorum:
Ben, ne körmüşüm,
Yılanı bağrıma basıp sevmişim,
Zehri aşk sanıp içmişim kana kana.
Sen prens değil, bir yalanmışsın.
Maskesiz bir yüzün yokmuş meğer.

Sandım ki sen de yanarsın içten içe.
Meğer gözlerin sadece vitrinmiş; içi boş…
Aldatmayı sevda sanan, sevilmeyi bilmeyen sen!
Sözlerin tül perde,
Bedenin ise altı boş bir gölgeymiş…
Sen aşkı değil, oyunu seçmişsin meğer.

Yalnızlık kefaret değil artık bana;
Özgürlük diyorum, senden arda kalan en güzel yan.
Sen bir hiçtin, ben seni yücelttim.
Kendimi kandırmışım, seni hiç sevmemişim…
Gözlerime,
Ellerime,
Yüreğime yalan söylemişim.
Sadece eksik yanımı sen doldurursun sanmışım.
Ne kadar da yanılmışım!

Artık ne adın yakar beni, ne de hatıran.
Gecelerime düşmez sensizlik.
Seni bitirdiğim yerde,
Yeniden başlıyorum ben.
Ve sen…
En çok unutulmayı hak ediyorsun.

Gözümde büyüttüğüm ne varsa yıkıldı.
Küllerimden doğdum; sen sadece geride kalandın.
Şimdi adını anmak, bir laneti çağırmak gibi…
Ben sustum artık, sen kendi kanında boğul.
Çünkü ben seni unuttum artık…
Ve sen, unutuldukça
Nefes aldığın her an küçüleceksin.

Beynimde,
Yüreğimde,
Ruhumda
Küçüleceksin!
Bundan sonra dünya ahiret acımsın…
Adam…
Acımsın.
08.04.2025 22:45