Boş Etmiş Dünya Şiiri - Mecit Aktürk

Ben deyim dört milyar, siz biraz fazla
Hava-su-kalemle yaşıtmış dünya
Sayısız zulümle, afet... infazla
Sarsılmış, savaşmış baş etmiş dünya

Envai türüyle renkli bu küre
Ne Marsa benzermiş ne de Merküre
Yedi kardeşiyle kıyasa göre
Emsalsiz gezegen, başatmış dünya

Kışları çetinmiş, yazı iğreti
Boran silahıymış, karlar ziyneti
Dar tende misafir o emaneti
Uçmaya can atan kuş etmiş dünya

Alımı, endamı, lisan ve aksan
Her şeyi tamammış, insafı noksan
Sayısız ırmağa, nehire baksan
Sanırsın sırtını kaşıtmış dünya

Münasip görülüp uzun ömrüne
Verilmiş nimetler onun emrine
Bir kere sormamış 'Hakk'ın emri ne?'
Gelene gidene taş atmış dünya

Visali Mecnûna haram eylemiş
Kötüye bağrını irem eylemiş
Ülküsü olanı verem eylemiş
Kahrını zayıfa taşıtmış dünya

Sarp yokuş çıkmaya mahkumsa dizler
Kim olsa yorulur, birgün tökezler
Maskeli yüzlerde gülerken gözler
Gönülde nakışı yaş etmiş dünya

Talihi dönderip gülse de yüze
Kırk şahit ararmış verdiği söze
Kim bilir kaç milyon masum... öksüze
Mahşeri ölmeden yaşatmış dünya

Mazluma sağırmış, yoksula âmâ
Aşığı pek çokmuş, aşkı muamma
Gelenin cebini doldurmuş amma
Giderken avcunu boş etmiş dünya

Aşk-ı ilâhîyi görüp rakibi
Şeytan ve nefisle kurmuş ekibi
Kin, nefret, kem, öfke ziynetmiş gibi
Toplayıp, kalplere boşaltmış dünya

Dinecek sanırken sinede elem
İyice sapıttı, bozuldu bu dem
Âlimi, ârifi zalime kadem
Zâlimi âleme baş etmiş dünya

O yüzden, virane gönüller üzgün
Ve sevgi yurdundan ırakta, sürgün.
Ne mahzun hâline acımış bir gün
Ne âh u zârını işitmiş dünya

Ne dense beyhude; ilâhî yasa
Gün-güneş doğsa da ömrü pek kısa
Kasveti, kederi, kahrı... hülasa
Ademin soyuna eş etmiş dünya