Dünya Şiiri - Onur Mecit

Karanlıklar içinde dünyam,
Bir yerlerde kıvılcım arıyorum,
Bana aydınlığı yaratacak o kıvılcımı,
Damlanın içinde Dünyayı,
Yağmur içinde sonsuzluğu arıyorum.
Saza dökerim insanların acılarını,
Sevmelerini,
Hasretlerini,
Ama tel küsmüş bana,
Düzen tutmaz sazım.

Bugün yine ölü dünyam,
Yorulmuş gönlüm,
Derken sen Dünya,
Saçlarındaki dalgayla aldın beni,
İçimde yeni bir dünya kurdun.
Ütopyalar ülkesini yarattın,
Gönül sarayıma,
Sevgini sultan yaptın.
Saf bakışların güneş gibi,
Yüreğimdeki karları eritti.
Ezelden hasret gönlüm sevgiye,
Nazım’ın memleket hasreti gibi,
Şiirlerimi susturan bu hasrete son verdin,
Güneşte bulduğum ilhamı,
Dünya’da buldum.
Sen Dünya,
Benim şiirim oldun,
Toprak kokum,
Silahların susmadığı ülkemde,
Barış güvercinim oldun.
Yalanlarla dolu dünyada,
Gerçeklerinle gönlüme girdin...