Dünya -2 Şiiri - Cahit Karaç

Bu dünya neymiş böyle,
Neden içi boş?
Dönüyor,
Ama sallanmıyor.
Bizi üstünden
Düşürmüyor.
Yedirip içirip
Besleyip büyütüyor.
Bilen varsa söylesin.
Yoksa sussun,
Yerin kulağı var.
Sonra duyarsa,
Kötü olur.
Dert edip,
Uğraşmazsan onunla
Ne gamı var,
Ne de kaygısı.
Nasıl yaşarsan yaşa.
İster insan ol,
Yaşa padişah gibi…

İstersen ol haydut,
Açıma masuma
Kır, dök devir.
Herşeyi…
İstersen it gibi,
Sürün yerde,
Yaşa git öyle,
Kimse bakmaz
Yüzüne…
Yok,
Bu dünyanın
Belli bir yasası,
İyiyi, kötüyü tartacak
Bir terazisi.
Sen nasıl yaşarsan,
Git öyle yaşa.
Sonra Hak verir,
Senin hakkını.
Varsa;
Hakk’ın
Toprak altında
Hak’ca bir yasası…
Zalimden alır,
Mazlumun ahını,
Gözünden akıttığı
Onca yaşın acısını.
Ya yoksa;
Hakk’ın
Adaleti,
Sonra
Bu dünyayı tartan
Bir terazisi.
İşte
O zaman,
Allah,
Dese sana,
Verdim
Ben sana akıl,
Kullansaydın
Sende ey kulum.
İşte
O zaman
Sana,
Ne faydası var,
O zaman verilen aklın.
Şimdi,
Ettiğin
Ahın, vahın.
Ben sana demedim mi?
Kullan aklını.
Bu dünyanın
Herşeyi yalan.
Gel sen,
Ne gülenine,
Ne ağlayanına aldan.
Ne sevilenine,
Ne yerilip,
Övülmediğine aldan.
Senin
Varsa
Hak’tan yana,
Bir şansın,
Sevin.
Dövülmeyip, ağlamadığına.
Yok sa;
Bu dünyanın,
Ne aşağısı,
Ne yukarısı belli,
Yok!
Düzü,
Bulunmaz ortası,
Ya hep iniş,
Ya hep dik yokuş,
Önü arkası.
Bu yalan dünyaya,
Ağlayarak gelipte,
Görülmemiş hiç,
Gülüp oynayarak,
Memnun giden
Birisi…
Allah için,
Yok mu?
Hiç
Bu yalan dünyanın,
Yorulmadan,
Yaşayıp,
Acı çekip
Ağlamadan,
Yürünüp gidilecek,
Düz yeri,
Ortası…

12.06.2013
Cahit KARAÇ