Dünün kayıp çocuğu Şiiri - Cevat Çeştepe

Çocuğu., denize inen o daracık sokaktan, denize doğru koşarken görüyoruz...
İki tarafına yüksek ağaçların sıralandığı., ağaçların arkasına da kimsesiz., kararmış ahşap renginde konakların saklandığı o daracık sokaktan denize doğru koşarken...

Karşı tepelerin ardındaki lohusa yatağında., kucağına aldığı yeni doğmuş güne bir ana sıcaklığı ile bakan güneşe doğru., denize inen o daracık sokaktan koşarken görüyoruz çocuğu...

Çocuğu., o daracık sokakta koşarken attığı her adımda biraz daha büyüyerek ulaştığı deniz kenarında görüyoruz...

Sonra., onun kucağındaki yeni doğmuş günün bahar renkli saçlarını okşayan güneşle göz-göze gelişini görüyoruz...

Ve sonra çocuğu., kocaman bir insan olarak kollarını iki yana açarken görüyoruz.. Kan-ter içinde ve derin bir soluk alarak... Denize ve güneşe karşı..
Denizi ve güneşi kucaklar gibi...

Ve sonra onu, sahile yanaşan küreksiz bir sandala binip., yüreğini dümen kolu gibi kullanarak güneşe doğru yol alırken görüyoruz...

O çocuğun kocaman bir insan oluşunu., elimizi-yüzümüzü yıkadıktan sonra yüzümüze bakıp., saçlarımızı taramak için geçtiğimiz aynanın karşısında görüyoruz (ya da göremiyoruz)...