Dünün Bugüne Öfkesi Şiiri - Zennehar Yılmaz

Göremediğim yollar çıktı önüme bastığım her nokta uçurum oldu Bir his durdurdu beni çekti kolumdan korkularımı söküp aldı içimden Sanki ruhumda baharlar açmaya hazırlanıyordu serinlikler aradım Sönmüş mumları tekrar yakmak için çakmak kibrit bulmaya çalıştım Sanki doğuş vardı bu günlerde umuda sevince aydınlığa doğuş vardı Koparıyorum acımasız dikenleri tek, tek hayatımdan yüreğimden Soluğumdaki kesintiler kayboluyor yok oluyor heyecanlar başlıyor Kurduğum yüreğimdeki darağaçları kurudu çürüdü yok oldu ansızın Bağladığım saçlarım çözüldü birden rüzgârları selamlar gibi savruluyor Beklentisiz gelen yağmur bulutları serinlik veriyor ruhumdaki daraltı ateşine Kuğu tüyü gibi usulca yere değen kar taneleri pamuk helvası gibi değiyor dudaklarıma Umudun ilk ışıkları aralanıyor dallarına şeker yağmışçasına karayemiş dallarından… Basamaklar kuruyorum bulutlardan kendime daha, daha, daha yükselmek için Sonrada korkusuzca bırakacağım kendimi kuğu tüyü gibi yağan kar taneleriyle Uçurumlar olmadan yollarıma sevgi umutlarını çakıl yapacağım sevgiyi beton Ne vardı dün gülseydi yüzüm dünüm bu günüme yağdırır sitemin öfkesini…