Dünün Alfabesi Şiiri - Mustafa Uğur Can

Unuttum
saçlarından kalanlarla şiirler örmeyi
günaydın demeyi
iyi geceleri
yedek anahtarları
kadehlerin çarpışırken çıkardığı sesi.
Küçük şehri kışın kaplayan soba dumanlarını
oncasının arasından sıyrılıp bir kokuya uğramayı
öyle az değil ciğerlerimi sarhoş edene dek sabahlamayı.
Göğsün kıvrımına konuşlanmış uykuların zarafetini.
Ve önceden konuştuğum dilin alfabesini.
Farklı ülkelerde yaşıyoruz dünkü ve bugünkü ben.
Ben en az bir ömür eksiğim dünkü benden.
Bu caddeyi artık bir başıma adımlayacağım
ne yerlerde kar var,
ne de soğuk nefesim sıcacık bir tene sığınacak.
Beraber kırdık bu ömrün camlarını
bir başıma toplayacağım
ne senin ellerin kanayacak,
ne de ben ellerimi saracağım.
Beraber kaçmıştık insanların geri kalanından
şimdi bir başıma uzak kalacağım
ne senin kalabalıkların azalacak,
ne de ben aralarına karışacağım.
Sen artık insanların geri kalanısın
ve ben omzuna çarpmaya bile tenezzül edemeyecek bir yabancı.
Sanki hiç tanımadım parmak uçlarını
sevişmedim hiç bileklerinin inceliğiyle gecenin en kuytu saatlerinde
Geçip gidiyorum işte yanından
sanki yanın,
uzun zaman en mutlu yanım olmamış gibi.
Kaçmaz artık uykularımız aynı kahve eşliğinde
aynı şaraptan sarhoş olmaz
aynı yastıkta uyanmayız.