Bir gün doğmamış çocukluğumuzun günahsızlığına sığınıp, seni ne kadar çok sevdiğimi kulağına fısıldamamı isteyeceğim senden… Ve senin sevgine güvenerek...
İşte o sabah ay güneşin doğuşuna kavuşurken gökyüzünün kızarıklığını beklerken, utangaç bakışlarını düşüneceğim…
İşte o anlarda gözlerimde göreceksin bakışlarımdaki mutluluğumu. Ardıma hiç bakmadan, benden, gözlerimden ıslatarak düşenleri düşünmeden, seni nasıl sevebileceğimi de hudutsuz yaparken sadece tek cümle ile soracağım sana “bana seni sevmeyi öğret diye…”
İşte o an gözlerinden düşecek yaşlar bana sevgini tarif edecek ve ben artık omuzlarımda terlerle yaşamda varım diyebileceğim…
Çoğu zaman kendimden sana doğru giderken, düşüşlerimle kanamaya devam eden dizlerimden akan kanın rengini de bulaştıracağım sana ki kanlarımız da buluşsun bir anda…
Aslında buluşuyordu bakışlarımızla ruhlarımız ama uzaklar ve de uzaktan bakışlardı içimi de kanatan…
Tamamını Oku
