Dünden Bugüne Sen ve Ben Şiiri - Akın Ko ...

Aşk denen amansız illet daha anamın karnında aklıma düşmüş
Ben seni hiç gün görmeden çok derinlerde bir yerden sevdim
Koskoca tarihin küflü sayfaları böyle aşkı ne duymuş ne görmüş
Zifiri karanlık çağlardan beridir ben senin sessiz gölgen oldum
O zamanlar kendi adımı bile doğru dürüst söylemekten acizim
Yerimi senden bir adım öte bilip her zaman ölüm gibi sustum
Bir benzeri olmayan sevgimi nasıl anlatacağımı hiç bilemedim
İçimde kaynayan yanardağa inat çaresizlik yüzümde buz kesti
Kendimi en hoyrat çağların kan dondurucu buzulunda buldum
İnanır mısın bir dağ yamacında oturup kaç asır seni bekledim
Düşünüp taşınmaktan olsa gerek olduğum yerde taş kesildim
Elime geçen irili ufaklı taş yığınlarından ufak bir teselli aradım
İtiraf ediyorum onca alet edevatı hiç farkında olmadan yaptım
Taşların un ufak olduğu yerde aklıma bambaşka bir fikir geldi
Elimin değdiği bütün kumların üstüne naçizane resmini çizdim
Güzelim mağara duvarlarına zarar vermek kendime ihanetti
Kırmadan dökmeden kalbime kazıkla çakılmış yerini gör istedim
İşin doğrusu senin yüzünde en ufak bir farkındalık bile olmadı
Belki yetenek yoksunu ellerim eşsiz güzelliğini pek anlatamadı
Yahut ne bileyim hırsız fırtınalar seni yeryüzünden çalıp kaçtı
Bu yaşıma kadar dünyada dehşet verici savaşlara tanıklık ettim
Çok şükür kendimden başka bir tek canlıya zararım dokunmadı
Uzun hayatımda yalnızca senin uğruna kendimle savaş verdim
Ateşi sönmeyen savaş meydanında yapraklardan kâğıt açtım
Özene bezene işlediğim kil parçalarından tarihe not tabletler
Yetinmeyip elime bir de kılıçtan daha keskin kalemler yaptım
Fırtınalı akşamlarda gözlerimin ucunda çakıp durdu şimşekler
Ellerimin tuttuğu her yeni gün kalbimde çarpan adını yazdım
Sen hiç oralı olmayınca adına şiir denen o hastalığa tutuldum
Kendimi öldürüp seni içimde yaşatmak pahasına hiç durmadım
İster beğen ister beğenme şiir deryasında boşa kürek salladım
Bir keresinde gözlerinin içine bakarak aşkımı ilan etmeye kalktım
Sana bir merhaba bile demeden utancımdan yerin dibine battım
Kızaran yüzümü ve titreyen bedenimi kimseler görsün istemedim
Sırf korkularımı saklamak için yerin dibine koca şehirler kurdum
Şehir duvarlarına işlediğim kabartmalar kadar kabardı yüreğim
Yine sensizliği toprağa gömmenin hiçbir yolunu bulamadım ki
Kafamda dolaşan tilkiler peşine düştü sonu mutlak bir kürk gibi
Ben kâğıt kalemde yalnız seni düşlerken elin oğlu parayı buldu
Kim derdi bütün güzel duyguların hiç beklenmeyen sonu buydu
Bir parça madene ve süslü kâğıt paçavralarına değer verdiler
İnsanların ucuzluğa tamah etmesi akımın ucundan geçmezdi
Onlar da tıpkı senin gibi ebedi hislerime yalnızca gülüp geçtiler
Dörtnala koşan yaban atlar gibi gönlümdeki gülleri çiğnediler
Koca dünyada bir başıma kalsam da vazgeçmedim bu elemden
Belki sen beni kıyamet gününe kadar defaatle reddedeceksin
Bil ki ben seni düşürmeyeceğim ne aklımdan ne de dilimden